LECZENIE

Głównym celem terapii szpiczaka jest przede wszystkim zahamowanie rozwoju choroby oraz wydłużenie i optymalizacja życia chorego. Leczenie szpiczaka wymaga wielolekowej chemioterapii. Przez długi okres czasu w leczeniu stosowano klasyczne leki cytostatyczne, jednak leczenie nie przynosiło zadowalających rezultatów. Kamieniem milowym było wprowadzenie autotransplantacji szpiku, które znacząco wydłużyło przeżycie chorych. Najczęściej stosowanymi lekami refundowanymi przez NFZ w pierwszych liniach leczenia są talidomid, bortezomib (Velcade) i lenalidomid (Revlimid) skojarzone z innymi lekami.

Od lipca 2019r. na listę leków refundowanych trafiły nowoczesne leki takie jak karfilzomib (Kyprolis) oraz daratumumab (Darzalex). Są jednak dostępne dla pacjentów chorych na opornego i/lub nawrotowego szpiczaka. Szczegóły kwalifikacji pacjenta do leczenia ww. lekami znajdą Państwo na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia na stronach 895 oraz 897 http://dziennikmz.mz.gov.pl/api/DUM_MZ/2019/50/journal/5498

Pozostałymi formami terapii obecnie stosowanymi w leczeniu szpiczaka mnogiego są radioterapia, dializoterapia w wybranych przypadkach oraz leczenie wspomagające. Każdy z pacjentów, który poddany jest terapii powinien mieć wykonane podstawowe oraz specjalistyczne badania, aby ustalić stopień zaawansowania choroby. Optymalne leczenie szpiczaka polega na współpracy lekarzy kilku specjalizacji m.in. hematologa, radioterapeuty, nefrologa, ortopedy, neurologa i innych.

Po rozpoznaniu nowotworu, niezwykle ważne jest leczenie łagodzące wpływ choroby na fizyczne i emocjonalne życie pacjenta. Współpraca chorego z lekarzami jest ważna także w kontekście powikłań, jakie mogą występować w trakcie leczenia. Właśnie dlatego ważna jest otwartość pacjenta oraz informowanie lekarza o niepokojących objawach.

Dodatkowo w terapii dostępna jest duża grupa leków wspomagających, które stosuje się w leczeniu objawów oraz powikłań w przebiegu choroby. W skład tej grupy wchodzą bisfosfoniany, które stosuje się w leczeniu choroby i bólów kości oraz erytropoetyna stosowana w leczeniu anemii.

Niezwykle ważne jest, aby chory poświęcił odpowiednio dużo czasu na przedyskutowanie z lekarzem hematologiem możliwych metod leczenia. Jeśli przeszczepienie szpiku może być brane pod uwagę jako jedna z możliwości na przyszłość, lepiej jest nie stosować początkowo leczenia, które uniemożliwia późniejszy przeszczep.

Poza wynikami badań podstawowych należy bowiem wziąć pod uwagę również:

Stopień, w jakim choroba upośledza życie codzienne pacjenta.
Zdolność pacjenta do kontynuacji dotychczasowej pracy oraz możliwość jej przerwania.
Wiek chorego, dodatkowe choroby, przewidywaną tolerancję chemioterapii.
Możliwość zastosowania wysokodawkowej chemioterapii połączonej z przeszczepem komórek macierzystych szpiku kostnego.

Należy również pamiętać, że jeśli jedna z proponowanych metod leczenia nie powiodła się, nie znaczy to, że inna nie okaże się bardziej skuteczna i nie doprowadzi do remisji choroby. Ponadto w trakcie choroby warto zadbać o odpowiednią dietę i pamiętać o aktywności fizycznej.

Wszystkie powyższe leki znacząco poprawiły efekty leczenia, jednak nie gwarantują pełnego wyleczenia i należy spodziewać się nawrotu choroby – w czasie od kilku miesięcy do kilku lat. Z tego powodu szansą na skuteczniejsze leczenie są nowe terapie dostępne w ramach badań klinicznych.